Dziś od 15-latków oczekuje się, że będą wiedzieli, KIM chcą być, GDZIE chcą pracować, CZYM się interesować. A przecież młody człowiek MA PRAWO nie wiedzieć!

Zwłaszcza, że od ważnych dla siebie osób raz usłyszy o tym, jak ważne są oceny, a następnie: Rób to, co kochasz. I jak tu się nie pogubić? Dlatego w nastolatkach tyle strachu przed popełnieniem błędu, gorszą oceną czy porażką.

Kiedy zapytasz go:

- Czym jest dla Ciebie koniec dzieciństwa?

- To strach i wielka presja, żeby nie zawieść oczekiwań – najczęściej odpowiada.

- Czyich?

- Wszystkich…

Za dużo oczekiwań…

Dojrzewanie jest dla młodego człowieka wielkim wyzwaniem, ale dla jego rodziców też. Bo to oni muszą sobie uświadomić, że przeżycia i sytuacje, których doświadczają ich dzieci, kształtują ich przekonania na temat siebie, ludzi i przyszłości. To oni, zwłaszcza TERAZ, nie mogą zapominać, jak ważne jest wyrażanie emocji dla nastolatka, a także jego bunt. Bo on nie jest żadnym zagrożeniem – to normalny wyraz dojrzewania.

Nastolatek ma prawo nie wiedzieć czego chce i podejmować decyzje, które nie zawsze są słuszne. Ma prawo błądzić po swojemu - tak właśnie uczy się prawdziwego życia.

Wieczna walka z oczekiwaniami, udowadnianie sobie i innym, że trzeba być najlepszym, najmądrzejszym, najfajniejszym, może przynieść w końcu poczucie zagrożenia, co ujawni się przez: zaburzenia lękowe, napady paniki, depresję, zaburzenia odżywiania, a także inne problemy, z którymi nastolatek może zmagać się nawet w dorosłości.

Celem dla nastolatka nie jest wynik, lecz szczęście…

Może zamiast tyle wymagać od młodych, dajmy im prawo, żeby nie wiedzieli czego chcą. Pozwólmy im podejmować decyzje, które nie zawsze są słuszne. Pokażmy im, że są ważni, wartościowi i mają piękne wnętrze – bez względu na to, jak wygląda ich świat lajków i followersów w mediach społecznościowych. Oni potrzebują być docenieni nie za wynik, ani też za wygląd, tylko za to jakimi są ludźmi.  

Przecież każdy dorosły był kiedyś młody i popełniał błędy, pokonywał trudne zakręty, „wiedział lepiej” niż jego rodzice. Przede wszystkim BYŁ NIEIDEALNY. Warto rozmawiać  o tym z dorastającym dzieckiem i dla jego dobra – powrócić na chwilę do swojej przeszłości.

Nastolatek niech będzie nastolatkiem. Niech dojrzewa i wchodzi w dorosłość po swojemu. Niech spełnia swoje marzenia. Jednak, gdy będzie potrzebować Twojego wsparcia, podaj mu pomocną dłoń. Tylko zastąp proszę słowa: A nie mówił_m! - Jestem z Tobą i zawsze będę Cię wspierać!

Uściski dla Ciebie,

Dziewczyna w trampkach!