Szczerze i otwarcie mówię o tym, co przeżyłam.
Wychowałam się w domu, gdzie mało mówiliśmy o emocjach czy marzeniach, a problemy były zakopywane pod dywan. Dlatego przez lata szkolne nie walczyłam o siebie – bardziej usuwałam się na bok i odchodziłam.
Jako nastolatka byłam niedowartościowana, zbuntowana i głodna przygód. Starsi koledzy, imprezki, świat narkomanów, wyśmiewanie przez koleżanki z klasy - przeżyłam to.
Upragnione wejście w dorosłość wcale nie było takie piękne, jakby się wydawało. Pójście na studia, codzienna walka o przetrwanie, praca w korporacji, a później wyjazd do większego miasta i rozpoczęcie nowego etapu życia. Do tego doszły jeszcze chorobliwe ambicje i ta chęć udowodnienia rodzicom, że zawsze dam sobie radę. Były chwile naprawdę trudne, nie ze wszystkim mogłam sobie poradzić. Pewnego dnia obudziłam się cała roztrzęsiona – coś we mnie pękło. Wtedy przeszłam załamanie nerwowe, ale to nie koniec dramatów...
Mając 28 lat mogłam zginąć na autostradzie. Na szczęście nic mi się nie stało, ale po tym wydarzeniu nic nie było już takie samo. Zrozumiałam, że droga jaką podążam, nigdy nie da mi szczęścia i spełnienia. Że marnuję piękne lata życia goniąc za pieniędzmi, które przecież nie są najważniejsze. Dlatego z dnia na dzień rzuciłam pracę i zmieniłam swój świat. Było tylko jedno ALE - nie miałam planu B.
Pomysł stworzenia Dziewczyny w trampkach pojawił się na spontanicznie. Znajomi porównali mnie do motyla, który rozwija swoje skrzydła i odważnie frunie w świat. To oni też zasugerowali, abym napisała książkę i podzieliła się swoimi przeżyciami z młodymi ludźmi. Posłuchałam ich. Moją "Dziewczynę w trampkach" napisałam w sześć tygodni. Nawet nie szukałam wydawcy – sama ją wydałam. Oczywiście nie było to takie proste, ale nie poddałam się. Pierwszy raz w życiu poczułam, że to co robię naprawdę ma sens. Tak spełniłam swoje marzenie…
Kiedy nareszcie czułam się spełniona i szczęśliwa, otrzymywałam nagrody za swoje działania, gościłam w mediach, miałam plany na przyszłość, nowy dom w drodze, odnalazłam miłość życia - upadłam po raz drugi. Przerosło mnie to wszystko. Nigdy nie zdiagnozowano u mnie depresji, ale wszystkie objawy na nią wskazywały. Ponad dwa lata podnosiłam się z tego upadku, ale dokonałam tego. Na nowo odkryłam w sobie MOTYLA, tym razem z większą świadomością, wiedzą o sobie, spokojem w sercu i silniejszymi skrzydłami do latania.
Wierzę, że każdy z nas idąc przez życie tworzysz własną historię – prawdziwą i oryginalną, która wyróżnia go z tłumu. Jeżeli we wszystko co robi włoży serce, energię i swoją moc, a także doświadczenia zdobywane krok po kroku, ma szansę poruszyć innych. A to może stać się przepustką do wszystkiego, czego pragnie!
Dlatego chcę się dzielić swoją historią i pokazać młodym ludziom, że...
nie ważne z jakiego środowiska pochodzimy - ważne jakich wyborów dokonujemy!
